Παρμενίδης και Ενιαίο Ον

Παρμενίδης και Ενιαίο Ον. Ένας κορυφαίος στοχαστής της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, εισήγαγε ιδέες που αποτελούν ένα πραγματικό σημείο καμπής. Επηρεασμένος βαθιά από την αυστηρή, λογική και επιστημονική σκέψη του Πυθαγόρα, ο Παρμενίδης ανέλαβε ένα φιλόδοξο εγχείρημα. Να αποκαλύψει την πραγματική φύση του κόσμου εφαρμόζοντας αποκλειστικά την παραγωγική συλλογιστική. Οι έρευνές του τον οδήγησαν να υιοθετήσει μια φαινομενικά αντίθετη άποψη από αυτή του Ηράκλειτου. Αλλά η αντίθεση μεταξύ τους αφορούσε διαφορετικά πεδία του υπαρκτού.

Κατανοούμε τη Λογική Ανάγκη του “Είναι”

Ο Παρμενίδης ξεκινά από μια θεμελιώδη υπόθεση: κάτι υπάρχει, ή αλλιώς, “είναι”. Από αυτή την αδιαμφισβήτητη αφετηρία, συμπεραίνει ότι το ίδιο πράγμα. Δεν μπορεί ταυτοχρόνως και να “μην είναι”, καθώς μια τέτοια θέση αποτελεί λογική αντίφαση. Επομένως, είναι απολύτως αδύνατο να υπάρξει ποτέ κατάσταση ανυπαρξίας ή κενού. Με άλλα λόγια, το “μη-ον” δεν μπορεί ούτε να νοηθεί ούτε να υπάρξει. Αφού κάτι δεν μπορεί να προέλθει από το τίποτα, αυτό το “κάτι” πρέπει να υπήρχε πάντα, σε κάποια μορφή.

Το Ον Παραμένει Αιώνιο και Αμετάβλητο

Αυτή η αιώνια μορφή, το Ον, δεν μπορεί να αλλάξει. Γιατί; Διότι κάτι που είναι αιώνιο δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο χωρίς να παύσει να είναι αυτό που είναι, χάνοντας έτσι την αιωνιότητά του. Κατά συνέπεια, ο Παρμενίδης υποστηρίζει ότι η ουσιαστική αλλαγή είναι κάτι το αδύνατο.

Ανακαλύπτουμε την Αδιαίρετη Ενότητα του Όντος

Με αυτή την αδιάσειστη σειρά λογικών συλλογισμών, ο Παρμενίδης καταλήγει σε ένα επαναστατικό συμπέρασμα. Οτιδήποτε είναι αληθινό πρέπει να είναι αιώνιο, αμετάβλητο και να έχει μια αδιαίρετη ενότητα. Αυτό σημαίνει ότι “τα πάντα είναι ένα”. Το Ον του Παρμενίδη είναι συνεχές, αδιαίρετο και τέλειο. Συχνά αναφέρετε ως μια τέλεια σφαίρα, χωρίς αρχή ή τέλος, χωρίς κενά ή διαχωρισμούς.

Διακρίνουμε την Οδό της Αλήθειας από την Οδό της Δόξας

Το πιο σημαντικό, ίσως, για τους μεταγενέστερους φιλοσόφους, ήταν πως ο Παρμενίδης, μέσω αυτής της συλλογιστικής διαδικασίας, απέδειξε ότι η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο μέσω των αισθήσεων είναι βαθιά λανθασμένη και γεμάτη αντιφάσεις. Παρόλο που βιώνουμε καθημερινά την αλλαγή, η λογική μάς αποδεικνύει ότι η αλλαγή είναι αδύνατη. Επομένως, το μοναδικό ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε είναι ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στη βιωματική γνώση που προσλαμβάνουμε μέσω των αισθήσεών μας.

Αυτή η διάκριση οδήγησε τον Παρμενίδη να περιγράψει δύο οδούς προς τη γνώση. Την “Οδό της Αλήθειας”, η οποία έχει βάση την καθαρή λογική και αποκαλύπτει το αμετάβλητο Ον. Και την “Οδό της Δόξας”, η οποία έχει σαν βάση τις απατηλές αισθήσεις και οδηγεί σε έναν κόσμο φαινομένων και μεταβολής. Μόνο η Οδός της Αλήθειας οδηγεί στην πραγματική κατανόηση του σύμπαντος.

Η Διαχρονική Επίδραση του Παρμενίδη

Η κατανόηση του σύμπαντος αποτελεί μία από τις αρχαιότερες φιλοσοφικές αναζητήσεις, και ο Παρμενίδης έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτήν. Η επιρροή του υπήρξε τεράστια, επηρεάζοντας βαθιά στοχαστές όπως ο Πλάτωνας, ο οποίος προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του αμετάβλητου Όντος του Παρμενίδη και του ρέοντος κόσμου του Ηράκλειτου με τη θεωρία των Ιδεών του.

Ακόμη και κατά τον 20ό αιώνα, στοιχεία στην κβαντική φυσική έχουν αναδείξει παραλληλισμούς που φαινομενικά υποστηρίζουν τις ιδέες του Παρμενίδη. Ιδέες στις οποίες κατέληξε χρησιμοποιώντας αποκλειστικά λογική σκέψη. Αναμφίβολα, ο Παρμενίδης και Ενιαίο Ον συνεχίζει να μας προκαλεί να αναζητήσουμε την αλήθεια πέρα από τις φαινομενικές αντιφάσεις του κόσμου.

Με πληροφορίες από lecturesbureau