Μια μορφή που ξεχωρίζει στην Ιλιάδα
Ανάμεσα σε όλους τους ήρωες που πολέμησαν στην Τροία, ο Νέστορας ξεχώρισε όχι για τη δύναμη ή την πονηριά του, αλλά για τη σοφία και την εμπειρία του. Ήταν ο γηραιότερος βασιλιάς, αλλά δεν δίστασε να ακολουθήσει τους νέους στον πόλεμο. Η παρουσία του έδινε κύρος στις συζητήσεις και σιγουριά στους συμπολεμιστές του.
Ο Νέστορας και η καταγωγή του
Ο Νέστορας ήταν γιος του Νηλέα και εγγονός του Ποσειδώνα. Από τα νιάτα του είχε πολεμήσει σε μεγάλες μάχες. Αντιμετώπισε Κενταύρους και ακόμα και τον ίδιο τον Ηρακλή. Όμως οι δυσκολίες της ζωής δεν τον λύγισαν. Τον έκαναν πιο συνετό και ήρεμο. Ήξερε πότε να πολεμήσει και πότε να μιλήσει.
Ο ρόλος του στην εκστρατεία των Ελλήνων
Καθώς οι Έλληνες μαζεύτηκαν για τον Τρωικό Πόλεμο, ο Νέστορας πρόσφερε κάτι μοναδικό: τη μνήμη. Μεταξύ αλαζονικών και φιλόδοξων ηγετών, ο Νέστορας διακρινόταν για τη σοφία του. Ακόμη και ο Αγαμέμνων σεβόταν τη γνώμη του, ενώ ο Οδυσσέας προσπαθούσε να τον κατανοήσει.
Συμβουλές στη σκιά της σύγκρουσης
Ο Νέστορας γνώριζε καλά πως οι νέοι ήρωες συχνά παρασύρονται από τον εγωισμό τους. Όταν ξέσπασε η μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα, ο Νέστορας προσπάθησε να τους συμφιλιώσει. Μίλησε με αυστηρότητα στον Αγαμέμνονα και με πατρική φροντίδα στον Αχιλλέα, αλλά τα λόγια του δεν βρήκαν ανταπόκριση εκείνη τη στιγμή.
Παρών και στη μάχη
Παρά την ηλικία του, ο Νέστορας δεν έμενε στη σκηνή του όταν γινόταν μάχη. Οδηγούσε το άρμα του, ενέπνεε τους νεότερους και κράτησε τη γραμμή άμυνας όταν οι Τρώες επιτέθηκαν στα πλοία. Ο Διομήδης τον έσωσε σε μια κρίσιμη στιγμή, δείχνοντας πόσο σημαντικός ήταν ακόμη ο Νέστορας για το ηθικό των Ελλήνων.
Ο πόνος της απώλειας
Για τον Νέστορα, η μεγαλύτερη τιμή ήταν η πατρότητα. Ο γιος του, ο Αντίλοχος, διακρίθηκε για το θάρρος του, αλλά έπεσε νεκρός υπερασπιζόμενος τον πατέρα του. Ο Νέστορας δέχτηκε τον πόνο με στωικότητα, γνωρίζοντας πως ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις.
Η τελευταία γενιά των ηρώων
Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, ο Νέστορας έβλεπε μια νέα γενιά ηρώων να ανεβαίνει. Εκείνος ένιωθε τελευταίος μιας εποχής που εκτιμούσε τη σοφία πάνω από τη βία. Παρέμεινε όρθιος, όχι για τη δόξα, αλλά για να θυμίζει στους άλλους το αληθινό νόημα του πολέμου: τη μνήμη και το δίδαγμα.
