Η Γέννηση ενός Θρύλου στη Λυκία
Στα παράλια της αρχαίας Λυκίας, περίπου 80 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της σημερινής Αττάλειας, δεσπόζει το όρος Όλυμπος. Κοντά στο χωριό Çıralı και τα ερείπια της ομώνυμης αρχαίας πόλης, οι επισκέπτες ανακαλύπτουν μια τοποθεσία που οι Τούρκοι ονομάζουν Yanartaş, δηλαδή «Καιόμενος Βράχος». Αυτός ο τόπος, όπου φλόγες αναδύονται από τη γη εδώ και χιλιετίες, γέννησε τον θρύλο για την Αιώνια Φωτιά της Χίμαιρας.
Η Επιστημονική Εξήγηση του Φαινομένου 🔥
Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο που συντηρεί τις φλόγες για τουλάχιστον 2.500 χρόνια είναι απολύτως γεωλογικό. Από δεκάδες οπές στο βραχώδες έδαφος, αναδύεται υπό πίεση φυσικό αέριο, κυρίως μεθάνιο. Μάλιστα, Τούρκοι επιστήμονες που μελέτησαν την περιοχή, επιβεβαίωσαν πως είναι η μεγαλύτερη γνωστή εκπομπή αβιογενούς μεθανίου στην ξηρά παγκοσμίως. Το αέριο αναφλέγεται αυθόρμητα καθώς έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Έτσι, αν κάποιος προσπαθήσει να σβήσει μια φλόγα, αυτή ξανανάβει σχεδόν αμέσως, συντηρώντας τον μύθο.
Ο Μύθος του Βελλεροφόντη και του Τέρατος
Οι αρχαίοι Έλληνες, προσπαθώντας να εξηγήσου αυτό το εντυπωσιακό φυσικό φαινόμενο, έπλασαν τον μύθο της Χίμαιρας. Όπως περιγράφουν ο Όμηρος και άλλοι επικοί ποιητές, η Χίμαιρα ήταν ένα τρομακτικό τέρας που εξέπνεε φωτιά. Με κεφάλι λιονταριού, σώμα κατσίκας και ουρά φιδιού. Την εξόντωσή της ανέλαβε ο ήρωας Βελλεροφόντης, ο οποίος, αφού δάμασε το φτερωτό άλογο Πήγασο, έφτασε στη Λυκία. Εκεί, ο βασιλιάς Ιοβάτης του ανέθεσε τον άθλο να σκοτώσει τη Χίμαιρα.
Ο ήρωας, ιππεύοντας τον Πήγασο, πέταξε πάνω από το τέρας και με ευφυΐα τοποθέτησε ένα κομμάτι μόλυβδο στο δόρυ του. Όταν η Χίμαιρα έβγαλε τις φλόγες της, ο Βελλεροφόντης έριξε το ακόντιο στο στόμα της. Η φωτιά έλιωσε τον μόλυβδο, ο οποίος σκότωσε το τέρας. Έτσι, ο μύθος εξηγεί πως, αν και το τέρας χάθηκε, η Αιώνια Φωτιά της Χίμαιρας συνέχισε να καίει, με την πύρινη ανάσα της να αναδύεται από τα έγκατα του βουνού μέχρι σήμερα.
Η Ιστορική Διαδρομή του Ιερού Τόπου 🏛️
Για αιώνες, οι φλόγες του Yanartaş λειτουργούσαν ως φυσικός φάρος για τους ναυτικούς, ορατές από τη θάλασσα. Ο γεωγράφος Στράβων και ο ιστορικός Πλίνιος επιβεβαιώνουν στα κείμενά τους την ύπαρξη της φλεγόμενης τοποθεσίας. Επιπλέον, οι άνθρωποι συνέδεσαν αναπόφευκτα τη φωτιά με τη θεϊκή δύναμη. Στην περιοχή υπάρχει η πύλη ενός Ρωμαϊκού ναού, που οι μελετητές λένε ότι ήταν για τον Ήφαιστο, τον θεό της φωτιάς. Την ιερότητα του χώρου συνέχισαν και κατά τους χριστιανικούς χρόνους. Αυτό μας μαρτυρούν τα ερείπια μιας βυζαντινής εκκλησίας που είναι ακριβώς δίπλα στις φλόγες.
Η Ύβρις και το Τέλος του Ήρωα
Ωστόσο, ο μύθος του Βελλεροφόντη λειτουργεί και ως προειδοποίηση. Μετά τον θρίαμβό του, ο ήρωας κυριεύτηκε από αλαζονεία και επιχείρησε, καβάλα στον Πήγασο, να ανέβει στον Όλυμπο των θεών. Ο Δίας, οργισμένος από την ύβρη του, έστειλε μια αλογόμυγα που έριξε τον Βελλεροφόντη στη γη, αφήνοντάς τον ανάπηρο και τυφλό. Πίσω του, όμως, άφησε έναν τόπο όπου ο μύθος και η πραγματικότητα έγιναν ένα.. Συντηρώντας για πάντα την Αιώνια Φωτιά της Χίμαιρας.
