Παράξενες Περιγραφές του Αρχαίου Κόσμου από Ρωμαίους Ιστορικούς
Το άρθρο αυτό εξερευνά τις πιο παράξενες περιγραφές πλασμάτων και λαών στον αρχαίο κόσμο, όπως αυτές καταγράφηκαν από Ρωμαίους ιστορικούς. Ειδικότερα, βασίζεται σε λογαριασμούς του Μαστάν και του Έλληνα ιατρού Κτησία.
Οι Θαυμαστοί Λαοί της Ινδίας
Η Ινδία, σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς, ήταν μια χώρα γεμάτη θαύματα και ασυνήθιστους λαούς. Ο Μαστάν, για παράδειγμα, αναφέρει έναν λαό που ζει στο ινδικό βουνό Νούλο, με ανεστραμμένα πόδια και οκτώ δάχτυλα σε κάθε πόδι. Σε άλλα βουνά, υπήρχαν άνθρωποι με κεφάλια σκύλων που ντύνονταν με δέρματα άγριων ζώων. Αυτοί οι «Κυνοκέφαλοι» δεν μιλούσαν, αλλά γάβγιζαν και ζούσαν από το κυνήγι, χρησιμοποιώντας τα νύχια τους.
Ο Κτησίας, ο Έλληνας ιατρός του Πέρση βασιλιά, επιβεβαιώνει την ύπαρξη των Κυνοκεφάλων, αναφέροντας ότι ο πληθυσμός τους ξεπερνούσε τις 12.000. Επιπλέον, ο Κτησίας περιγράφει μια φυλή Ινδών γυναικών που εγκυμονούν μόνο μία φορά στη ζωή τους και τα παιδιά τους αποκτούν λευκά μαλλιά λίγο μετά τη γέννηση.
Άλλοι παράξενοι λαοί της Ινδίας περιλαμβάνουν:
- Οι Μονόσκελοι: Άνδρες με ένα μόνο πόδι, αλλά με εκπληκτική ευκινησία.
- Οι Σκιαπόδες: Λάμβαναν την ονομασία τους επειδή ξάπλωναν ανάσκελα και χρησιμοποιούσαν τη σκιά των ποδιών τους για να προστατευτούν από την έντονη ζέστη του ήλιου.
- Φυλή χωρίς λαιμό: Βρισκόταν δυτικότερα των Τριτητών και είχε τα μάτια στους ώμους.
- Οι Κοράντες: Ζούσαν στα δάση, δεν είχαν ορθή φωνή, αλλά έκφεραν τρομακτικές κραυγές. Τα σώματά τους ήταν καλυμμένα με τρίχες, τα μάτια τους ήταν θαλασσί και είχαν δόντια σαν σκύλοι.
- Άνδρες με πόδια ενός πήχη: Στα νότια της Ινδίας, υπήρχαν άνδρες με πόδια ενός πήχη, ενώ οι γυναίκες τους είχαν τόσο μικροσκοπικά πόδια που τις αποκαλούσαν «Σπουργιτοπόδαρες».
- Οι Κατί: Νομάδες με τρύπες στα πρόσωπα αντί για ρουθούνια και ευλύγιστα πόδια που κινούνταν σαν σώμα φιδιού.
- Οι Εστόνες: Ζούσαν στο ανατολικό άκρο της Ινδίας, κοντά στις πηγές του Γάγγη. Δεν είχαν στόματα, τα σώματά τους ήταν τραχιά και τριχωτά, και τρέφονταν αναπνέοντας οσμές μέσα από τα ανοιχτά τους ρουθούνια. Δεν χρειάζονταν κρέας ή ποτό, και σε μακρινά ταξίδια μετέφεραν μόνο άγριες ρίζες, λουλούδια και φρούτα, τα οποία κατανάλωναν με την όσφρηση. Ωστόσο, μια πολύ δυνατή οσμή μπορούσε να τους προκαλέσει άμεσο θάνατο.
Πέρα από αυτούς τους λαούς, στις παρυφές των Ιμαλαΐων, υπήρχαν οι Τρίσπες και οι Πυγμαίοι, που δεν ξεπερνούσαν τα 27 εκατοστά σε ύψος. Ζούσαν σε ένα υγιεινό περιβάλλον με αέναη πηγή, προστατευμένο από τους βόρειους ανέμους. Ο Όμηρος τους περιγράφει να πολεμούν ενάντια στους γερανούς. Κάθε άνοιξη, ιππεύοντας κριάρια και κατσίκες, κατέβαιναν στην ακτή, οπλισμένοι με βέλη, και κατέστρεφαν τα αυγά και τους νεοσσούς των πουλιών, σε μια εκστρατεία που διαρκούσε τρεις μήνες. Τα σπίτια τους ήταν κατασκευασμένα από λάσπη αναμεμειγμένη με φτερά και τσόφλια αυγών.
Οι Υπερβόρειοι και ο Αιωνόβιος Βίος τους
Οι Σάιδες και οι Ασδόνες κατοικούσαν σε εδάφη που οδηγούσαν στη θάλασσα του Αζόφ. Βορειότερα, στα όρη Ράπαν, μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από συνεχή χιονόπτωση, πυκνό σκοτάδι και παγετούς, λέγεται ότι ζούσε ο λαός των Υπερβόρειων. Οι Υπερβόρειοι ήταν ένας ευτυχισμένος λαός, γνωστός για την εξαιρετική μακροζωία του και τα θρυλικά τους θαύματα. Κατοικούσαν στα άκρα της Γης, όπου ο ουρανός περιστρεφόταν γύρω από την περιοχή τους, επιτρέποντάς τους να παρακολουθούν τις πλήρεις περιστροφές των αστεριών.
Απολάμβαναν έξι μήνες ηλιοφάνειας, κατά τους οποίους ο ήλιος δεν απουσίαζε ποτέ. Οι αρχές που τοποθετούν τους Υπερβόρειους σε αυτή την περιοχή αναφέρουν ότι σπέρνουν το πρωί, θερίζουν το μεσημέρι και μαζεύουν φρούτα από τα δέντρα το ηλιοβασίλεμα. Στη συνέχεια, αποσύρονται στις σπηλιές τους για να αντέξουν τη μακρά νύχτα του χειμώνα. Ζούσαν σε δάση και άλση, λάτρευαν πολλούς θεούς σε μεγάλες συναθροίσεις. Η κοινωνία τους δεν γνώριζε διχόνοια ή λύπη, και ο θάνατος ερχόταν σε αυτούς μόνο όταν είχαν αποκτήσει υπεραφθονία ζωής. Όταν συνέβαινε αυτό, διοργάνωναν ένα συμπόσιο, επιβεβαίωναν τα γηρατειά τους με μια γιορτή και στη συνέχεια πηδούσαν από έναν συγκεκριμένο βράχο στη θάλασσα, θεωρώντας αυτή την πιο ευτυχισμένη μορφή ταφής.
Υπήρχαν διάφορες τοποθεσίες για τους Υπερβόρειους, κάποιοι τους τοποθετούσαν στη βόρεια ακτή της Ασίας και άλλοι κάπου μεταξύ του σημείου όπου ο ήλιος εξαφανίζεται στο ηλιοβασίλεμα και επανεμφανίζεται στην ανατολή. Η ύπαρξη των Υπερβόρειων δεν αμφισβητείται, καθώς πολλοί ιστορικοί καταγράφουν ότι έστελναν τακτικά τους πρώτους καρπούς των συγκομιδών τους στο ελληνικό ιερό της Δήλου.
Παράξενα Ζώα και Μεταμορφώσεις Φύλου
Στις αφρικανικές ερήμους, συχνά εμφανίζονταν άνδρες που εξαφανίζονταν ακαριαία. Ο Κτησίας της Περγάμου αναφέρει ότι ορισμένοι από τους σπηλαιώδεις κατοίκους πέρα από την Αιθιοπία μπορούσαν να ξεπεράσουν σε ταχύτητα ένα άλογο. Ισχυρίζεται επίσης ότι μια από τις αιθιοπικές φυλές, οι Σερέτες, είχαν ύψος πάνω από οκτώ πήχεις.
Υπήρχε μια φυλή αιθιοπικών νομάδων, οι Μάνες, που ζούσαν περίπου 20 ημέρες στην ενδοχώρα από τον ωκεανό και τρέφονταν με το γάλα των πιθήκων, τους οποίους αποκαλούσαν «σκυλόμορφους μπαμπουίνους». Βόρεια του Μάροου, ένα νησί στον Νείλο ανήκε στους Σάιδες και κυβερνιόταν από μια βασίλισσα. Πέρα από αυτούς ήταν οι Σάμπρι, στη χώρα των οποίων όλα τα τετράποδα, ακόμη και οι ελέφαντες, δεν είχαν αυτιά. Στην αφρικανική πλευρά, μεταξύ του Νείλου και της Ερυθράς Θάλασσας, οι Τέμπανι είχαν έναν σκύλο για βασιλιά και ερμήνευαν τις εντολές του από τις κινήσεις του.
Στα δυτικά, ζούσαν οι Νέγροι, των οποίων ο βασιλιάς λέγεται ότι είχε μόνο ένα μάτι στη μέση του μετώπου του. Ακολουθούσαν οι θηριοφάγοι, που ζούσαν κυρίως με τη σάρκα πανθήρων και λιονταριών, μετά οι πασίφαγοι, που καταβρόχθιζαν τα πάντα, και στη συνέχεια οι ανθρωποφάγοι, που κατανάλωναν ανθρώπινη σάρκα. Οι Αρτάβες λέγεται ότι είχαν τέσσερα πόδια και περιπλανιόνταν σαν άγρια ζώα, ενώ οι Εσπέριοι και οι Πέροσοι κατοικούσαν στα σύνορα της Μαυριτανίας.
Ορισμένοι από αυτούς τους λαούς ζούσαν μόνο με ακρίδες, αποξηραμένες με καπνό και αλατισμένες για να διατηρηθούν για ένα χρόνο, και σπάνια ζούσαν πέρα από την ηλικία των 40 ετών. Υπάρχουν επίσης αληθινές αναφορές που επιβεβαιώνουν ότι θηλυκά έχουν μετατραπεί σε αρσενικά. Τα χρονικά της Ρώμης καταγράφουν ότι κατά την υπατεία του Πούμπλιου Λικίνιου Κράσσου και του Γάιου Κάσσιου Λογγίνου, ένα κορίτσι στην Κάσσιο μετατράπηκε σε αγόρι. Ο Τίτος Τίτιος Μιανός έχει καταγράψει ότι είδε προσωπικά έναν άνδρα στην Άργος, ονόματι Αρρέσων, ο οποίος είχε γεννηθεί ως Αρρέκουσα. Είχε παντρευτεί έναν σύζυγο, αλλά όταν της φύτρωσε γενειάδα και ανέπτυξε αρσενικά χαρακτηριστικά, είχε πάρει μια άλλη σύζυγο.
Μυθικά Πλάσματα και Θαλάσσια Τέρατα
Μετά τη Διάβαση της Κασπίας Θάλασσας και του Κιρκασίου Ωκεανού, η πορεία οδηγεί ανατολικά, όπου βρίσκονταν οι κατοικίες των Σκυθών Ανθρωποφάγων. Περιτριγυρισμένοι από αχανείς ερήμους, κατοικημένες από πλήθος άγριων θηρίων, οι Σκύθες ήταν εξίσου άγριοι με τα ζώα που τους περιέβαλλαν.
Τα θηρία της ξηράς περιλαμβάνουν:
- Ελέφαντες: Τα μεγαλύτερα από όλα τα ζώα, με νοημοσύνη κοντά σε αυτή του ανθρώπου. Κατανοούσαν τη γλώσσα της χώρας τους, υπάκουαν στις εντολές, θυμόνταν όλες τις εργασίες που τους διδάσκονταν και διέθεταν έννοιες τιμιότητας, πρόνοιας και δικαιοσύνης. Οι ελέφαντες της Ινδίας ήταν οι μεγαλύτεροι.
- Δράκοι: Βρίσκονταν σε συνεχή πόλεμο με τους ελέφαντες. Λόγω του τεράστιου μεγέθους τους, μπορούσαν εύκολα να τους περιζώσουν με τα πηνία τους, οδηγώντας σε θανατηφόρα μάχη και για τα δύο πλάσματα.
- Βασιλίσκος: Ένα ερπετό που κατοικούσε στην Κυρήνη, μόλις 12 ίντσες μήκος, με μια χαρακτηριστική λευκή κηλίδα στο κεφάλι που έμοιαζε με κορώνα. Μπορούσε να σκοτώσει άνδρες με ένα μόνο βλέμμα. Όταν σφύριζε, όλα τα άλλα φίδια το έφευγαν. Δεν συρόταν στην κοιλιά του όπως άλλα ερπετά, αλλά στεκόταν όρθιος, με μόνο το κάτω μέρος του σώματός του να αγγίζει το έδαφος. Η δηλητηριώδης παρουσία του αποξήρανε το γρασίδι και έσπαγε τις πέτρες. Ωστόσο, η μυρωδιά ενός νυφιτσού ήταν θανατηφόρα γι’ αυτό το τέρας.
Η Αιθιοπία φημιζόταν για μια πληθώρα παράξενων ζώων, όπως:
- Λύγκες και Σφίγγες: Με καστανά μαλλιά και δύο μαστικούς αδένες.
- Πίθηκοι: Με μαύρα πρόσωπα, γούνινα σαν γαϊδούρια και φωνή που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο ζώο.
- Βόδια: Όπως τα ινδικά θηρία, αλλά με ένα ή ενίοτε τρία κέρατα.
- Πήγασοι: Άλογα με φτερά και μερικές φορές κέρατα.
- Λεόττα: Άγριο θηρίο με εξαιρετική ταχύτητα, μέγεθος άγριου γαϊδουριού, πόδια ελαφιού και οπλές βοδιού, αλλά λαιμό, ουρά και στήθος λιονταριού. Το κεφάλι του είχε σχήμα ρύγχους ασβού, αλλά το στόμα του ανοιγόταν μέχρι τα αυτιά του. Οι σιαγόνες του σχηματίζονταν από ένα ενιαίο οστέινο οστό με οδοντωτή άκρη, αντί για μεμονωμένα δόντια. Λέγεται ότι αυτό το ζώο μπορούσε επίσης να μιμηθεί την ανθρώπινη φωνή.
- Γιαλ: Μέγεθος ιπποπόταμου, μαύρο ή καφέ χρώμα, ουρά ελέφαντα, σαγόνια αγριόχοιρου και κινούμενα κέρατα μήκους ενός πήχη.
- Μαντικόρας: Περιγράφεται από τον Κτησία. Είχε τριπλή σειρά δοντιών που συνέκλιναν σαν χτένα, πρόσωπο και αυτιά ανθρώπου, αλλά μπλε μάτια και κόκκινο δέρμα. Είχε σώμα λιονταριού και ουρά που κατέληγε σε κεντρί σκορπιού. Η φωνή του έμοιαζε με συνδυασμό φλάουτου και τρομπέτας. Ήταν απίστευτα γρήγορο και του άρεσε να τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα.
- Κατόμπλεπας: Ζούσε εκεί που ο ποταμός Νέγρης αναδυόταν από το έδαφος στην περιοχή των δυτικών Αιθιόπων. Ήταν ζώο μέτριου μεγέθους, με αργά κινούμενα άκρα και βαρύ κεφάλι. Έτσι, δυσκολευόταν να κοιτάξει ψηλά, και περπατούσε με το κεφάλι του σκυμμένο προς τα εμπρός, κοιτάζοντας κάτω. Αυτό ήταν ευτυχές, καθώς ο Κατόμπλεπας είχε τη δύναμη να καταστρέφει την ανθρωπότητα: όποιος κοιτούσε στα μάτια του θα έπεφτε αμέσως νεκρός στο έδαφος.
- Μονόκεροι: Στην Ινδία υπήρχαν ζώα με συμπαγείς οπλές και ένα μόνο κέρατο.
- Άξις: Άγριο θηρίο με γούνα σαν θνίτη, αλλά λευκή με πολυάριθμες αχνές κηλίδες. Αυτό το ζώο θεωρούνταν ιερό στον θεό Βάκχο.
Στον Ινδικό Ωκεανό ζούσαν τα μεγαλύτερα θαλάσσια πλάσματα, όπως:
- Φάλαινες: Είχαν μέγεθος τριών στρεμμάτων.
- Καρχαρίες: Μήκος 12 πήχεων.
- Αστακοί: Έφταναν τα 6 πόδια σε μήκος.
- Χέλια: Στον Γάγγη μπορούσαν να φτάσουν τα 30 πόδια σε μήκος.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, βλέποντας αυτά τα πλάσματα, παρέταξε τον στόλο του σε γραμμή μάχης για να τα αντιμετωπίσει σαν να ήταν εχθρικός στόλος.
Μια Όρκα, ένα τεράστιο πλάσμα με δόντια, εμφανίστηκε πρόσφατα στο λιμάνι της Όστιας, όπου σκοτώθηκε από τον ίδιο τον αυτοκράτορα Κλαύδιο. Αυτό συνέβη όταν ο αυτοκράτορας κατασκεύαζε το νέο λιμάνι. Ένα πλοίο από τη Γαλατία, με φορτίο ζωικά δέρματα, ανατράπηκε κοντά στην κατασκευή, καθώς η όρκα είχε προσελκυστεί από τα αποσυντιθέμενα δέρματα. Το πλάσμα έμεινε στα ρηχά, ώσπου, κυνηγώντας θηράματα, παγιδεύτηκε σε μια αμμολωρίδα. Ο Κλαύδιος διέταξε να απλωθούν πολλά δίχτυα στην είσοδο του λιμανιού, από ακτή σε ακτή, και στη συνέχεια εμφανίστηκε με τις πραιτοριανές κοόρτεις για να παρουσιάσει ένα αξιοσημείωτο θέαμα στον συγκεντρωμένο ρωμαϊκό λαό.
Αυτό το βίντεο προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στις πεποιθήσεις και τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στον αρχαίο κόσμο σχετικά με τους παράξενους λαούς και τα μυθικά πλάσματα. Μπορείτε να δείτε το πλήρες βίντεο εδώ:
