Η Αθάνατη Ιστορία Μιας Ατέρμονης Τιμωρίας
Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από θεούς που επιβάλλουν σκληρές τιμωρίες σε όσους τους προκαλούν. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ιστορίες ξεχωρίζει αυτή του Σισύφου, όχι για τη βιαιότητά της, αλλά για την οικειότητα και το βαθύ της νόημα.
Ο Έξυπνος αλλά Δόλιος Βασιλιάς
Ο Σίσυφος, πρώτος βασιλιάς της Εφύρας (σημερινή Κόρινθος), έφερε ευημερία στην πόλη του. Παράλληλα όμως υπήρξε ύπουλος τύραννος: αποπλάνησε την ανιψιά του και σκότωνε επισκέπτες για να δείξει ισχύ. Η παραβίαση της ιερής φιλοξενίας εξόργισε τους θεούς.
Το Σχέδιο που Εξόργισε τον Δία
Όταν ο Δίας απήγαγε τη νύμφη Αίγινα, ο πατέρας της, ο ποτάμιος θεός Ασωπός, την αναζήτησε. Ο Σίσυφος, με αντάλλαγμα μια πηγή νερού, αποκάλυψε πού την είχε πάει ο Δίας. Οργισμένος, ο Δίας έστειλε τον Θάνατο να τον αλυσοδέσει στον Κάτω Κόσμο.
Δύο Φορές Νίκησε τον Θάνατο
Με πανούργο τέχνασμα, ο Σίσυφος έδεσε τον ίδιο τον Θάνατο, προκαλώντας χάος στον κόσμο, καθώς κανείς δεν πέθαινε. Ο Άρης αποκατέστησε την τάξη ελευθερώνοντας τον Θάνατο.
Πριν πεθάνει ξανά, ο Σίσυφος ζήτησε από τη γυναίκα του, Μερόπη, να αφήσει το σώμα του άταφο. Στον Άδη, προσποιήθηκε ότι ήθελε να την τιμωρήσει και έπεισε την Περσεφόνη να τον αφήσει να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών. Δεν γύρισε ποτέ, ξεγελώντας τους θεούς για δεύτερη φορά. Τελικά, ο Ερμής τον έφερε οριστικά στον Κάτω Κόσμο.
Η Αιώνια Καταδίκη
Η τιμωρία του Σισύφου ήταν να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο σε λόφο, που πάντα κυλούσε ξανά προς τα κάτω λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Αυτός ο αέναος κύκλος συμβόλιζε τη ματαιότητα, αλλά και την αντοχή της ανθρώπινης προσπάθειας.
Από Μύθο σε Φιλοσοφία
Ιστορικοί συνδέουν τον μύθο με κύκλους της φύσης, όπως την ανατολή και δύση του ήλιου. Ο Αλμπέρ Καμύ, στο έργο του «Ο Μύθος του Σισύφου», τον χρησιμοποίησε ως αλληγορία για την αναζήτηση νοήματος σε ένα αδιάφορο σύμπαν.
Για τον Καμύ, ο Σίσυφος δεν είναι απελπισμένος· αντιμετωπίζει το πεπρωμένο του με περιφρόνηση και συνεχίζει, βρίσκοντας αξία στην ίδια την προσπάθεια.
